Środa, 20 lutego 2008, Interia.pl
Wtorkowym (19 lutego) koncertem w Spodku zakończyło się mini tournee The Cure po Polsce.
Jest taka scena w jednym z odcinków kultowego serialu animowanego „South Park”, w której Robert Smith pod postacią olbrzymiego motyla pokonuje po morderczej walce zmutowaną Barbrę Streisand. Jeden z bohaterów serii, bodajże Kyle Broflovski, krzyczy Smithowi na pożegnanie: „Disintegration is the best album ever!”. Szkoda, że publiczność w katowickim Spodku nie mogła obcować z pokaźniejszym zestawem utworów z „najlepszej płyty wszech czasów”. Być może zespół „wystrzelał się” z utworów z „Disintegration” na Torwarze – tam tylko na sam początek poleciały „Plainsong”, „Prayers For Rain” i „Fascination Street”. Pozazdrościć…
Oczywiście, The Cure to nie tylko „ten” album, ale w Katowicach grupa najbardziej okazale wypadła prezentując hipnotyczne, wolno snujące się kompozycje. Czyli takie, które stanowią o sile „Disintegration”, jak na przykład „Pictures Of You”, najjaśniejszy (a może w przypadku The Cure powinno być „najmroczniejszy”?) fragment pierwszej części koncertu. Atmosfera podniosłego misterium, którą próbowali stworzyć fani, wyparowała ze Spodka na wysokości „Hot Hot Hot!!!”. I tak było przez kolejne 11 piosenek. Ciśnienie tak gwałtownie spadało, że zacząłem wypatrywać masek tlenowych wypadających z sufitu Spodka…
Sytuacji nie ratowały nawet takie pewniaki, jak „How Beautiful You Are”, „Inbetween Days” czy „Just Like Heaven”. Ten ostatni, jeden z lepszych fragmentów świetnego „Kiss Me Kiss Me Kiss Me”, kompletnie nie sprawdza się w gitarowej formule The Cure. Charakterystycznych motywów klawiszy nie da się odtworzyć żadną partią gitary, a drapieżne brzmienie rozbija całą koncepcję tej uroczej piosenki, rujnując jej lekkość.
Z wielką ulgą – pewnie nie tylko ja – powitałem dźwięki „One Hundred Years” z po macoszemu potraktowanej w Spodku „Pornography”. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie solo Roberta Smitha. Zamiast nowofalowego zadziornego hałasu otrzymaliśmy coś na kształt dokonań niejakiego Slasha, swego czasu podpory pudel-metalowych Guns n’ Roses. Dlaczego?
Później na szczęście były aż trzy bisy, z czego tylko jeden nieudany. Bo jak inaczej określić końcówkę koncertu, kiedy Smith i spółka raczą fanów… „Why Can’t I Be You”. To był chyba najmniej spodziewany finisz koncertu… Ale czy na taki koniec czekali fani?
Pierwszy bis zaczął się od „At Night”, a zakończył „A Forest”, podczas którego Spodek po raz pierwszy zdobył się na naprawdę żywą reakcję. To był nie tylko najlepszy moment bisów, ale całego koncertu w ogóle. A później mieliśmy już prawdziwą podróż w zamierzchłe czasy, kiedy The Cure byli naprawdę stricte gitarowym zespołem. „Three Imaginary Boys”, „Fire In Cairo”, „Boys Don’t Cry”, „Jumping Someone Else’s Train” czy „Killing an Arab” – przy tych tytułach komentarz jest naprawdę zbyteczny. I gdyby nie ten nieszczęsny „Why Can’t I Be You”, wtorkowa noc zakończyłaby się naprawdę wyraźnym akcentem.
Niska ocena koncertu w Katowicach nie wynika bynajmniej ze złej setlisty, bo nawet te mniej cenione utwory można zagrać z charakterem. A że The Cure słabych utworów nie zaprezentowali (może poza „Wrong Number” czy „Never Enough”), to tym bardziej przykro, że emocji w Spodku było jak na… lekarstwo.
Dodajmy, że w Katowicach zabrakło wizualizacji, które The Cure prezentują podczas trasy 4Tour. Dlaczego? Ponoć stan techniczny Spodka nie pozwolił na zamontowanie telebimów. Nie zabrakło za to premierowych utworów. Były to „A Boy I Never Knew” i „Please Project”. Cała płyta ma ukazać się w maju.
Artur Wróblewski, Katowice
Interia.pl